και καρφώθηκε με πείσμα στην εφηβεία,
που χάθηκε στον θόρυβο των άλλων.
Κοίταξε τον καθρέπτη και μουρμούρισε
κάτι που ακούστηκε σαν βλαστήμια.
Ποτέ κανείς δεν κατάλαβε τι.
Ο ίδιος γνώριζε, μα δεν ήθελε να γνωρίζει.
Χάθηκε χτυπώντας με ορμή
την πόρτα της ζωής πίσω του.
Στο δρόμο το βήμα έγινε βαρύ.
Το μυαλό άρχισε να παγώνει.
Τα μάτια αν και περπατούσε μπρός,
έμεναν σταθερά να βλέπουν,
μόνο το πίσω.
Παράξενη λογική σε κατασταλαγμένο χάλι.
Απογύμνωση και ακεραιότητα
στο ίδιο κρεβάτι να ερωτοτροπούν
με όλη την προστυχιά τους .
Και οι αυλές των σπιτιών
με τους ανθισμένους μπαξέδες,
γλυκές Σειρήνες έτοιμες,
για να σου πιούν το αίμα.
Για να τακτοποιήσει το μέσα του, άρχισε
εκείνα τα παράξενα μαθηματικά που,
ξεκινούν από το δεκάξι και
σταματούν στο δεκαπέντε.
Λογάριασε, μέτρησε, ξαναμέτρησε.
Πρόσθεσε, αφαίρεσε, διαίρεσε.
Μα τίποτα!
Άρχισε να πολλαπλασιάζει,
μα και πάλι Τίποτα!
Το δάκρυ, που δεν φαινόταν,
αρνιόταν πεισματικά να στεγνώσει.
Και ο κόμπος στο λαιμό
απλώθηκε και έγινε θηλιά.
Σταμάτησε να περπατά και στάθηκε
παράμερα στον δρόμο να βλέπει,
διαβάτες να περπατούν
και περαστικούς να τρέχουν.
Είδε τον παλιατζή να μαζεύει απομεινάρια.
Είδε το σκύλο να τρώει αποφάγια.
Είδε πως, τον είδαν να βλέπει!
Γέλασε και έβγαλε το σακάκι.
Το ξάπλωσε στον αριστερό ώμο
και άρχισε να τρέχει από ευτυχία.
Κατάλαβε πως η ζωή είναι δική του,
και πήρε την ανηφόρα για το σπίτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου