Άνοιξες το παράθυρο της Σιωπής,
και αγνάντεψες με αυτονομία τoν Έρωτα.
Στάθηκες να δεις την Διαφορά,
και επιβεβαίωσες με πείσμα τον Εγωισμό σου.
Έκανες να σαλέψεις και τα πόδια σου,
βρέθηκαν στη Γη της Ανυπαρξίας.
Προσπάθησες να μιλήσεις, αλλά…
οι επαναλήψεις των λέξεων
έκαναν τόση παρήχηση
που τα αυτιά δεν άντεχαν τους φθόγγους.
Χαμογέλασες και ρώτησες γιατί,
μα απάντηση δεν έλαβες.
Άρχισες να κλαίς και μόλις ρωτήθηκες γιατί,
έδειξες μια φωτογραφία της παιδικής ζωής σου.
Στο βάθος μια θάλασσα,
πιο ‘κει μια μάνα,
και γύρω στην άμμο πολλά παιχνίδια.
Στο βάθος του Ορίζοντα,
τα σύννεφα έχουν την μορφή μου.
Μα τώρα που τα είδες έχω γίνει βροχή.
Αχρονολόγητο,
γιατί η Συνείδηση…
δεν έχει χρόνους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου