Ισορροπία

Ήρθε ο Πόνος να μετρήσει την Αντοχή,

αλλά έσκυψε χωρίς λόγια το κεφάλι,

σαν πέρασε το κατώφλι της καλύβας που έμενε,

βλέποντας την Υπομονή απλωμένη στο πάτωμα.

Στάθηκε να ζυγίσει τα πράγματα,

αλλά ο κόμπος στάθηκε στο λαιμό του,

σαν είδε πως η ζυγαριά που έστησε,

στερεωνόταν σε ξένο πάτωμα.

 Βρέθηκε ανάμεσα στο Δίλλημα,

για το αν θα μετρήσει, την Αντοχή,

ή για το αν θα μετρήσει, την Υπομονή,

και άκρη με το μυαλό, δεν έβγαλε.

Η Υπομονή, χωρίς προσπάθεια, έγινε πιο λευκή,

γιατί έμεινε ανεπηρέαστη απ΄τα σημάδια του πόνου

και βάλθηκε να απλώνει, αργά αργά, το πέπλο της,

μέχρι που κάλυψε και το τελευταίο μέτρο στο πάτωμα.

Η Αντοχή, που άντεχε, πήρε απ’ το χέρι τον Πόνο,

τον έβαλε να καθίσει στο κέντρο του σπιτιού της,

του έφερε νερό να ξεδιψάσει τα χείλη του,

και του χάιδεψε τα μαλλιά για να ησυχάσει.

Και ο Πόνος, πόνεσε πολύ, γιατί δεν μπόρεσε

να καταλάβει το μεγαλείο της καθαρότητας,

που κρύβουν οι καρδιές που αντέχουν,

και κατέβασε το κεφάλι, για πάντα.

Με μιας, τα τουφέκια πόνεσαν για τα πουλιά,

ο Θάνατος πόνεσε μέσα του, για τους νεκρούς,

η Θάλασσα πόνεσε στα βάθη της, για τα ναυάγια

και ο Άνθρωπος πόνεσε για την Ψυχή του.

Και ο Πόνος ακόμα κάθεται στο σκαμνί…