Γύμνια

                       

                                                                                                     
                                                                                                      «"I have no name;
                                                                                                                                      Iambut two days old."
                                                                                                                                      What shall I call thee?
                                                                                                                                              "I happy am,
                                                                                                                                           Joy is my name."
                                                                                                                                      Sweet joy befall thee!»

                                                                                                                              'Infant Joy' by William Blake

Στην νοσταλγία της παρουσίας σου,

πρόβαλες σαν αιθέρας γερμένος,

πάνω σε ξερά χόρτα παρασέρνοντας

την σκόνη της μνήμης στο κενό.

Και έγινε το βροχερό απομεσήμερο

το καθαρότερο του αιώνα,

κάτω από τα βρεγμένα πλατάνια,

που συνωμότησαν με την βροχή,

για να ραίνουν στον αιώνα το πρόσωπό σου,

με τις στάλες που αφήνουν απ’ τα φύλλα τους

να κυλίσουν στο πρόσωπό σου.

Στάθηκες στην κίνηση

και κίνησες την στατικότητα,

που στην απουσία σου στεκόταν ασάλευτη.

Σε χρόνο άχρονο του δευτερολέπτου,

μάγεψες το παρελθόν

και έδιωξες το παρόν στο μέλλον.

Χαμόγελο μουδιασμένο στα χείλη μου.

Χαμόγελο ζωής στα δικά σου.

Γέμισα ζωή από την πρώτη λέξη,

γιατί ερμήνευσα τον ποιητή που φώναζε

«Είσαι νοτιάς και ‘γω πουλί χαμένο,

εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς,

Είσαι βοριάς πάγωσες τα φτερά μου,

κι ύστερα με ένα φιλί ψηλά με πας».

Κάθισα αργότερα να ερμηνεύσω στο ποίημα

την μοσχοβολιά της παρουσίας σου,

και για πρώτη φορά η ποίηση

έπαψε να δίνει στίχο και εικόνα.

Για πρώτη φορά με κατάπιαν με μίας

στίχοι ποιητών άλλων, στίχοι ξένοι.

Για πρώτη φορά δεν μπόρεσα

να κάνω την σκέψη ιδέα.

Εκτέθηκα…  

Το ταξίδι της Σιωπής

Ανάμεσα στην Σιωπή και το Όνειρο,

πάντα μια στιγμή χρόνου.

Ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα σε χρόνο μηδενικό,

μα το σκοτάδι στέκει απόλυτο,

όπως ο αιώνας της κόλασης.

Και το μυαλό να σεργιανά αναζητώντας,

με την επιθυμία να τρέχει

στα αυλάκια του μυαλού του,

να αγγίξει το όνειρο,

που περπατά στην σιωπή του κραυγαλέου ήχου

ή στο σκοτάδι της αιωνιότητας,

που προεικονίζει τον εαυτό της,

στο άνοιγμα και στο κλείσιμο των βλεφάρων.

 Σταματημένα τα μάτια στο μεταίχμιο,

που φωτίζει και σκοτίζει,

να αναζητά την απάντηση

παγώνοντας την οπτική του Ορίζοντα.

Ο άνθρωπος να σκοτίζει

και η ύπαρξη να βουλιάζει,

στην μεγάλη θάλασσα της σιωπής,

αντικρίζοντας το Όνειρο

πέρα από την οπτική και πέρα από τον Ορίζοντα,

σε βάθη, σε πλάτη και μήκη,

που δεν μπορεί να προχωρήσει το μυαλό.

Και στον πόντο της αναζήτησης άπορος να στέκεις,

περιμένοντας σαν ναυαγός να σιμώσει ένα πλοίο.

Να περιμένεις χωρίς απογοήτευση,

έχοντας την πίστη ότι θα φανεί.

Ίσως χρόνους μετά, ίσως αιώνες,

μεταφέροντας το Όνειρο της ζωής σου,

απαλλαγμένο από το σκοτάδι του αιώνα.

Έσχατη αποζημίωση στην αδυναμία του μυαλού,

να πράξει όσα γέννησε στην στιγμή.

Περιμένεις καθισμένος,

με τα μάτια παγωμένα και ακίνητα,

σκοτώνοντας το μηδέν του χρόνου της κόλασης,

αποζημιωμένος από τον Αιώνα του Ορίζοντα,

που δίνει το περίγραμμα του μεγέθους.

Στέκεσαι και περιμένεις,

παίρνοντας για μισθό   του Είναι σου,

την βεβαιότητα πως ταξιδεύεις,

εκεί που οι άλλοι καταποντίζονται.

Και γίνεσαι ποντοπόρος

και χάνεσαι στον πόντο

και δεν γυρεύεις να γυρίσεις,

δοσμένος για πάντα στο αλλιώτικο,

και στο μοναδικό που το ξέρεις,

και σε ξέρει από το πρώτο σου σκοτάδι,

στην κοιλιά της μάνας.

Μετά απλά χαμογελάς,

με τα ματιά κλειστά στο Πάντα!