Dat - Donat - Dedicat
Στη Δασκάλα μου.
Απόμεινε η Πηνελόπη στον αργαλειό,
να υφαίνει και να ξεϋφαίνει το υφάδι,
πλέκοντας και ξεπλέκοντας το νήμα τις Ζωής.
Πάλευε και ο Οδυσσέας στο πόλεμο με τ’ άρματα,
και άλλοτε στη θάλασσα με τα ανήμερα θεριά,
μετρώντας και ξεμετρώντας,
την κάθε μέρα χρόνους είκοσι και βάλε.
Σάστιζαν οι μνηστήρες στο αίθριο του παλατιού,
ακούγοντας το χτύπο του αργαλειού να πέφτει
και την βουή των κυμάτων να υψώνεται.
Θαύμαζαν οι σύντροφοι το πείσμα του βασιλιά τους,
και στέκονταν γονατιστοί,
στο άκουσμα της κυράς που περίμενε.
Φάνταζε η Ιθάκη απόμακρη στο χαρτί,
και το ταξίδι στο γυρισμό έδειχνε δύσκολο.
Έγιναν οι παιάνες, καντάδες για Σειρήνες,
και λίγοι αλλά υπαρκτοί έγιναν χοίροι για σφαγή.
Έψαχνε ο Τηλέμαχος την αλήθεια,
γυρίζοντας τ’ αυλάκια του μυαλού ανάποδα,
για να ερμηνεύσει το χρησμό,
που άχρηστος δεν βγήκε.
Ο Πολύφημος έκλεισε τα μάτια.
Ο Αίολος άνοιξε τους ασκούς.
Η Κίρκη απόμεινε με το ραβδί.
Ο Τειρεσίας και από τον Άδη,
λέει αλήθειες ζωντανές
και ζωντανός πορεύεται
στην Ολοκλήρωσή του.
Η Καλυψώ κάλυψε το Τίποτα.
Ο Ποσειδώνας βράχηκε στη θάλασσα.
Και η Αθηνά ομόρφυνε από τη Σοφία,
που έγινε ένα με το κεφάλι της.
Χρόνια μετά το ταξίδι έκλεισε,
μα μήτε ο Οδυσσέας γύρισε ποτέ,
μήτε η Πηνελόπη έπαψε να υφαίνει.
Απόμειναν στον Αιώνα όλα ακίνητα,
γιατί του Έρωτα το καρφί,
στερέωσε το Όνειρο με πείσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου