Καστοριά

Μορφές γνωστές και άγνωστες,

δεμένες στις ίδιες αγωνίες,

αντικρίζουν με θολή ματιά τα νερά σου,

καθαίροντας μέσα τους την θέληση.

Ο χρόνος να τρέχει στο χρόνο του,

χωρίς να ακούγεται το βήμα που χάνεται,

για να μην σαλέψει η ησυχία της ψυχής,

σε άσκοπα πεταρίσματα ήχων.

Χρώματα δεμένα στον κύκλο σου

και στη μέση η καρδιά να βράζει,

άλλοτε σε ατελείωτα γιατί,

κάποτε σε σταθερά τώρα

και κάπου κάπου σε κάποια πρέπει.

Το ίσως χάνεται στο πουθενά,

από τη μαγεία μιας σιγουριάς,

που καθρεπτίζεται στα κύματα της λίμνης,

καθώς λευκά πουλιά,

τσιμπολογούν την αβεβαιότητα.

Και ο ήχος σου χάλκινος,

λαμπρή γιορτή στο πουθενά και στο εδώ,

να ξεσηκώνει την ύπαρξη ισχυρά,

σε πρωτόγνωρες ανατροπές ζωής και ζωής.

Έσκυψα να δω τους ανθρώπους

και είδα το γνωστό και το άγνωστο

στα ίδια πρόσωπα στεριωμένο,

να προσμένει μια διαφορά.

Προσπάθησα να μελετήσω τα πρόσωπα,

μα δέθηκαν τα χέρια μου,

σε κύκλο άγνωστου χορού,

που έτρεχε προς τη ζωή με βιάση

και δεν πρόλαβα.

Κοίταξα να ξεχωρίσω φίλους και γνωστούς,

μα στάθηκε μάταιο στην ουσία του,

γιατί στην πόλη σου αυτή η διάκριση,

είναι αναπόφευκτα ακατόρθωτη.

Πήρα την τρανή απόφαση

να περπατήσω στην άκρη σου

και δεν μετανιώνω για όσα είπα και άκουσα,

γιατί το ζωντανό νερό σου,

ξέπλυνε την ενοχή και το όνειρο.

Και απόμεινα μόνος

να σκέπτομαι με βεβαιότητα

πως κάποτε στην Καστοριά

ζήσαμε τη ζωή μας.

Απαλλαγμένοι από τα σχήματα,

ελεύθεροι από τα πρέπει,

πουλιά σε ούριο άνεμο,

ξαμολημένα στην υγρασία της λίμνης.

Και το παράδοξο της παρουσίας σου,

κομμάτια πάγου να ζεσταίνουν τις ψυχές

και λαύρες φωτιές στα τζάκια να καίνε

την κόλαση της μοναξιάς μας.

Η πόλη σου με έμαθε

να ερωτεύομαι τον έρωτα

και αντίδωρο την δίδαξα

να αντέχει την αντοχή της αμάθειας.

 Θυμάμαι τον πρωινό  περίπατο,

εκεί που η λίμνη ερωτεύεται την στεριά,

γεννώντας την ομορφιά του κόσμου

πάνω σε πανύψηλους βλαστούς αιώνιους.

Και η σκέψη κατρακυλά με πείσμα,

στο απογευματινό σεργιάνι,

εκεί που η λίμνη τελειώνει το ταξίδι της

δίνοντας χώρο στον ταξιδιώτη.

Χιλιόμετρα μακριά ακούω

χάλκινους ήχους γιορτής

και θεριεύει το μέσα μου να φύγει,

σε ένα ταξίδι αλλιώτικο και αθάνατο,

για να σμίξει με την ομορφιά που περιμένει.

Κράτησα την μνήμη ζωντανή,

με πείσμα να μην γίνει ανάμνηση,

και αγάπησα μέχρι τα χιόνια,

γιατί στο όνειρο το λευκό είναι απαραίτητο.

Και ήταν τότε μέρες Χριστούγεννα στην Καστοριά.

Πέρασε ο χρόνος και πάλι μέρες Χριστούγεννα είναι.

Μα σταθερός στο όνειρο,

αρνούμαι την άρνηση

και μένω δεμένος στο όνειρο μόνο για μένα.

Και όλο τούτο το θαύμα έχει αιτία την Καστοριά…

Β.Α.Γκρίλλας