Γύμνια

                       

                                                                                                     
                                                                                                      «"I have no name;
                                                                                                                                      Iambut two days old."
                                                                                                                                      What shall I call thee?
                                                                                                                                              "I happy am,
                                                                                                                                           Joy is my name."
                                                                                                                                      Sweet joy befall thee!»

                                                                                                                              'Infant Joy' by William Blake

Στην νοσταλγία της παρουσίας σου,

πρόβαλες σαν αιθέρας γερμένος,

πάνω σε ξερά χόρτα παρασέρνοντας

την σκόνη της μνήμης στο κενό.

Και έγινε το βροχερό απομεσήμερο

το καθαρότερο του αιώνα,

κάτω από τα βρεγμένα πλατάνια,

που συνωμότησαν με την βροχή,

για να ραίνουν στον αιώνα το πρόσωπό σου,

με τις στάλες που αφήνουν απ’ τα φύλλα τους

να κυλίσουν στο πρόσωπό σου.

Στάθηκες στην κίνηση

και κίνησες την στατικότητα,

που στην απουσία σου στεκόταν ασάλευτη.

Σε χρόνο άχρονο του δευτερολέπτου,

μάγεψες το παρελθόν

και έδιωξες το παρόν στο μέλλον.

Χαμόγελο μουδιασμένο στα χείλη μου.

Χαμόγελο ζωής στα δικά σου.

Γέμισα ζωή από την πρώτη λέξη,

γιατί ερμήνευσα τον ποιητή που φώναζε

«Είσαι νοτιάς και ‘γω πουλί χαμένο,

εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς,

Είσαι βοριάς πάγωσες τα φτερά μου,

κι ύστερα με ένα φιλί ψηλά με πας».

Κάθισα αργότερα να ερμηνεύσω στο ποίημα

την μοσχοβολιά της παρουσίας σου,

και για πρώτη φορά η ποίηση

έπαψε να δίνει στίχο και εικόνα.

Για πρώτη φορά με κατάπιαν με μίας

στίχοι ποιητών άλλων, στίχοι ξένοι.

Για πρώτη φορά δεν μπόρεσα

να κάνω την σκέψη ιδέα.

Εκτέθηκα…