Αναλισκομένου Βίου, οριστική εγκατάλειψη

«Καθ΄ ἑκάστην ἡμέραν ἀπαναλίσκεται ὁ βίος  

καὶ μέρος ἔλαττον αὐτοῦ καταλείπεται.»

Μάρκος Αυρήλιος

Στη ανθρώπινη αντίληψη, είναι βαθιά ριζωμένη η απόλυτη πεποίθηση, πως κάθε μέρα που χάνεται από τη ζωή, παίρνει μαζί της και ένα κομμάτι του εαυτού μας, διαγράφοντας δια παντός, ένα τμήμα του βίου μας. Δεν υπάρχει ανθρώπινο μυαλό, που να μην έχει αφιερώσει, έστω λίγα λεπτά, στην ανάλυση αυτής της σκέψης. Η ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί και αναγνωρίζει συνειδητά ή ασυνείδητα, το χρόνο που μένει πίσω, κρατώντας για πάντα και σταθερά την στιγμή, το συμβάν, το μικρό κομμάτι του εαυτού μας, που δεσμεύεται στην αμετάβλητη ακινησία του παρελθόντος.

Ο βίος, έτσι έχει στον άνθρωπο. Δεν αλλάζει αυτή η προοπτική της συνύφανσης με τη ζωή που χάνεται και της φθοράς που μετέχει. Μάλιστα, η ανθρώπινη συνείδηση, που τόσο καλά γνωρίζει την πράξη αυτή, την μετονόμασε σε εμπειρία, για να εκλεπτύνει κατά το δυνατόν, μια τόσο σκληρή πραγματικότητα. Κάθε τμήμα της ζωής που φεύγει, μετατρέπεται στο ανθρώπινο μυαλό, ως απόκτηση γνώσης, πείρας, σκέψης, πνεύματος. Στην βάση του, τούτο το πράγμα είναι σπουδαίο και εξαιρετικά αξιόλογο. Στην ουσία του όμως, αν δεν διαποτίζεται από το περιεχόμενο, της ουσιαστικής υπαρξιακής προοπτικής, αποδεικνύεται ψευδές στοιχείο ζωής, που καταφέρνει να προεκτείνει την «νεκρικότητα» του χρόνου που χάθηκε, στην στιγμή που το Υποκείμενο βιώνει.

Στην ανάλυσή του, το δεδομένο αυτό –και ας επιμένουμε στην ανάλυση contra στο ρεύμα του καιρού των συνθέσεων και των αντιθέσεων- καταδεικνύει σπουδαία πράγματα. Ο άνθρωπος ζει και κάθε στιγμή που θάβεται στο παρελθόν, του προσφέρει ένα πραγματικό βιωματικό υπαρξιακό τμήμα του Είναι του. Αν αυτή η «βιωματικότητα» παραμείνει ανενεργή, δεν υπάρχει κανένα όφελος. Αντίθετα στην κάθε νεκρή στιγμή προστίθεται ακόμα μία, μέχρι οριστικής εξαντλήσεως κάθε υπαρκτικού ή υπαρξιακού αποθέματος, ώσπου η ίδια η ύπαρξη να καταστεί ταυτόσημη με τον ίδιο το θάνατο. Υπάρχει όμως, και μια άλλη μερίδα ανθρώπων. Αυτή  που επεξεργάζεται παραγωγικά την κάθε στιγμή που περνά. Στην περίπτωση αυτή, παρουσιάζεται  η δυναμική της προοπτικής βελτίωσης του βίου και κυρίως της προσαύξησης μιάς ζωής, που οδεύει  προς μια ουσιώδη ολοκλήρωση. Η πορεία στην ουσιώδη ολοκλήρωση, νοηματοδοτείται, από την επεξεργασία της γνώσης, που καταδεικνύει τον άνθρωπο ως οντότητα ακροβατούσα, μεταξύ του «πεθαίνω» και του «ζω», ανάμεσα στο «βιώνω» και στο «θανατούμαι». Ο πορευόμενος άνθρωπος σε αυτή την διαδικασία, αξιοποιεί την κάθε ανάσα του εαυτού του, έχοντας σαφή αντίληψη πως μπορεί να είναι η τελευταία.

Αυτή η δυναμική της προοπτικής του ζω αυτό, που κινείται στο «τώρα» και στο «έπειτα», γνωρίζοντας με σαφήνεια αυτό που χάθηκε, δίνει στην ανθρώπινη ύπαρξη βιωματική αξία. Στην αξία αυτή, το Πρόσωπο έχει το θάρρος να ζει μια πραγματική Ζωή και να βιώνει έναν πραγματικό Βίο. Ζει το συναίσθημα, τον έρωτα, την ελευθερία, την δέσμευση, το τόλμημα, το κατόρθωμα, την ημέρα, το χρόνο… Ουσιαστικά ζει την κάθε στιγμή και την κάθε έκφανση της Ύπαρξής του.

Είναι για πραγματική λύπη, όσοι άνθρωποι δεν μπόρεσαν ή το χειρότερο δεν πρόλαβαν να πουν «σε θέλω», ή λέξεις όπως, «αγαπώ», «μισώ», «ζω», «λυπάμαι», «φύγε», «μείνε», «μπορώ», «βοήθεια», «τρέλα», «τρελά», ή ακόμα και φράσεις όπως, «είσαι σημαντικός», «σημαίνεις πολλά για μένα», «είμαι ελεύθερος», «μείνε μαζί μου», «με κάνεις να ονειρεύομαι», «με βοηθάς να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος» και άλλα τέτοια όμορφα πολλά. Το σημαινόμενο αυτής της θέσης είναι, πως ο αναλισκόμενος καθ’ ημέραν βίος, μετέχοντας στην οριστική εγκατάλειψη ενός τμήματος του εαυτού στο παρελθόν, πολλές φορές δεν προλαβαίνει να βιώσει, να ζήσει την επιθυμία του ανθρώπου, που οδηγεί στην ολοκλήρωση. Ως ολοκλήρωση νοείται η κάθε στιγμή, από το πιο απλό ως το πιο σύνθετο στοιχείο, που μπορεί να παρουσιάσει. Ο άνθρωπος στην παράλογη λογική του «άστο για αύριο»» ή  του «θα το δω αργότερα», χάνει την προοπτική της ολοκλήρωσής του στο Τώρα και κερδίζει μόνο την αβεβαιότητα ότι ενδεχομένως να μην υπάρξει ποτέ το Μετά.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο άδικο που μπορούμε να βρούμε στην ζωή, από έναν άνθρωπο που φεύγει απ΄ αυτήν, μη έχοντας προλάβει να κερδίσει μια επιθυμία, μια ματιά, μια σκέψη, ένα «κάτι» που του προσφέρθηκε και αρνήθηκε να το πάρει ή ένα «κάτι», που θα μπορούσε να προσφέρει και έχασε την ευκαιρία της δοτικότητας του. Καθένας γνωρίζει, τουλάχιστον μία περίπτωση, ανθρώπου που «δεν πρόλαβε». Το «τι» δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το ότι δεν πρόλαβε! Οι στιγμές αυτές του βίου είναι τραγικότερες, όταν αυτό το «δεν πρόλαβε», δεν εξαρτάται από το δικό σου εαυτό , αλλά από τον απέναντι. Τον απέναντι, που ίσως αύριο πάψει να υπάρχει. Μια τέτοια εμπειρία –που την απεύχομαι σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα- λέγεται Υπαρξιακή Απογύμνωση.

Η ανθρώπινη ύπαρξη ολοκληρώνεται στην βιωματικότητά της. Κανένας δεν καθίσταται Είναι, αν δε ζήσει στην Ουσία της, την Ζωή. Ακούγεται δύσκολο και ίσως ακατόρθωτο, όμως στην εφαρμογή του  δεν είναι. Η ακεραιότητα της τόλμης που ενυπάρχει στον άνθρωπο, μπορεί να ενεργοποιηθεί μόνο με την απλή διαδικασία της επιθυμίας. Γνώριμη οδός για πολλούς. Τότε ο άνθρωπος, δεν πεθαίνει στους Μικρούς Θανάτους της καθημερινότητας, των συγκυριών, των συνθηκών. Αντίθετα ζει στην ουσία του τον Βίο του και ο χρόνος που περνά, δεν κλέβει ένα θανατωμένο κομμάτι της ύπαρξης, αλλά κατοχυρώνει ένα νεκρό κομμάτι του Χρόνου. Ουσιαστικά, ο Χρόνος θάβει το χρόνο του και ο Άνθρωπος ζωοποιεί την εμπειρία.

Κάθομαι σκεπτικός και γράφω αυτές τις γραμμές, βασανίζοντας την λέξη μέσα μου. Ένα μήνυμα φτάνει στο τηλέφωνο μου και ο ήχος του με ξυπνά από την αγκαλιά του Συλλογισμού μου. Δεν βλέπω καν από που είναι και όμως ξέρω τον αποστολέα πριν αγγίξω τη συσκευή. Διαβάζω κάτι υπέροχο: «Όνειρα ήρεμα και όμορφα!». Κλείνω το τηλέφωνο και φέρνω στο μυαλό μου όλες τούτες τις σκέψεις που έχω καταγράψει πιο πάνω. Το μήνυμα με διέκοψε και ήθελα να γράψω και άλλα πολλά. Αποφασίζω να μην το κάνω. Μέσα μου μια δυνατή φωνή λέει: «Είσαι ευτυχής, που μπόρεσες και είπες αυτά που έχεις μέσα σου! Πρόλαβες!!!!!!!». Αφήνω το μολύβι μου, κλείνω τα χαρτιά μου, κλείνω το τηλέφωνο, μα πάνω απ’ όλα κλείνω μέσα μου την Προοπτική! Ακούω το Χρόνο να κλαίει, γιατί δεν κατόρθωσε να θάψει την Στιγμή μου, και βλέπω το Όνειρο να φτάνει στα μάτια μου! Ήρεμο και Όμορφο!... Απλά χαμογελάω…