Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Ανατολές

Πάντα με μάγευαν οι Ανατολές,
πιότερο απ’ τη Δύση.
Και η ζωή μου κράταγε
περισσότερα  Δειλινά να ζήσω!

Σα να ΄ναι χθες που παιδί ακόμα,
σκαρφάλωνα κάθε πρωί,
στο παραθύρι του σπιτιού,
που βλέπει ίσια στην γέννηση του Ήλιου.

Με  τα πόδια απ’ έξω,
κρεμασμένα στο κενό,
να αιωρούνται ελεύθερα,
προσμένοντας τις ακτίνες,
που θα σφάξουν εκείνο,
το περίεργο γαλάζιο του Ουρανού.

Ποτέ δεν συλλογίστηκα το γέρμα του Ήλιου,
μήτε ποτέ με θάμπωσε το φωτεινό κατηφόρι του.
Πάντα καρφωμένος στην Ανατολή.
Πάντα μέσα μου να καρφώνεται μια Ανατολή.
Λογαριάζοντας το Όνειρο που είναι δεμένο,
με χρυσό σκοινί στο πίσω του Άρματος.

Kι ο Ήλιος πάντα αμίλητος,
στο αγουροξύπνημα του,
μόνο να γνέφει το κεφάλι του,
πότε στο Φώς και πότε στο Σκότος.
Πάντα με την έπαρση του Αρματοδρόμου.
Στο πέρασμα κάποια φορά,
άκουσα μόνο το Φαέθοντα να λέει πως,
όποιος λατρεύει την Ανατολή,
σέρνει βαριά την δέσμευση να ζει και όλη τη Δύση.

Κάθε που λέγεται χαμογελαστά,
ο νους του ανθρώπου δεν το λογίζει.
Έτσι με ξεγέλασε ο αρματηλάτης,
και γέλασα στον Ήλιο,
μα το χρησμό δεν άκουσα.

Και τώρα, τόσα χρόνια μετά,
το παράθυρο στέκει κλειστό,
και το παιδί έγινε άντρας,
μα τα πόδια έμειναν όπως τότε μετέωρα,
να σαλεύουν πέρα και δώθε,
μετρώντας τους τόνους
της μουσικής πανδαισίας του Φωτός,
σε κάθε ξύπνημα του Ήλιου.

Η Ζωή όπως πάντα σκορπάει παντού τις Δύσεις.
Ίσως, για να μη ξεφτίζει το όνειρο της Ανατολής.
Ίσως, για να αγγίζει η Αρχή το Τέλος.
Ίσως, γιατί τα χρώματα του Ουρανού είναι κοινά,
σαν τη μοίρα των ανθρώπων.

Ο Ήλιος μένει σταθερός στις συναντήσεις μας.
Οι  Ανατολές με μαγεύουν πάντα.
Οι  Δύσεις με τρομάζουν το ίδιο.
Το  Όνειρο παραμένει δεμένο στο άρμα.
Ο  Φαέθοντας είναι ακόμα αγέραστος.
Αλλά πλέον η κάθε Ανατολή,
είναι δεμένη με καλώδια,
και αυτό είναι πιο σφαγερό,
απ’ την ίδια τη Δύση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου