«Δίδυμες» Συμπεριφορές Ζωής

Δεν υπάρχει χειρότερη μορφή συνειδητοποίησης της υπαρξιακής απογύμνωσης, από την θέα ενός ανθρώπου, που μοιράζεται ανάμεσα στη Ζωή και στη ζωή του. Η διάσταση που παράγεται, αποκαλύπτει συμπεριφορές, ψυχολογίες και αντιδράσεις, επί των οποίων αν ενσκήψεις σε ενδελεχή μελέτη, καταφέρνεις να κατανοήσεις, πλήθος αιτιών. Τα αίτια αυτά, σχετίζονται με την πραγματική διάσταση της βιωματικής πορείας του υποκειμένου και  εξασφαλίζουν ένα υπαρκτό σύνολο συνεπειών, που σχετίζονται με την ανελευθερία του ανθρώπου, τις πολυσχιδείς  διαφορετικές συμπεριφορές του, το πλήθος διαδοχικών ψεμάτων, την συγκάλυψη της αλήθειας κατ’ αναλογίαν των εκάστοτε συνθηκών, τα υπερμεγέθη πολλά λόγια, τις παρατεταμένες μελαγχολικές εκφάνσεις, την οξυμένη εξ αμηχανίας παρουσία γέλιου. Στην ουσία του πράγματος, πρόκειται για την ερμηνεία μιας «δίδυμης» συμπεριφοράς του ανθρώπου, που άλλο είναι και άλλο φαίνεται. Δηλωτικό αυτού του σημείου στοιχείο, είναι η διαρκώς συγκρουόμενη ατομοκεντρική προσωπικότητα, που μάχεται να σταθεί ανάμεσα σε δύο «θέλω» και ανάμεσα σε δύο «δεν θέλω», χωρίς  να φτάνει ποτέ στο να καταλήξει, από το φόβο –τον διάχυτο φόβο- μήπως και χαθεί το σταθερό έδαφος της φαινομενικής ασφάλειας του αρρωστημένου «Εγώ».

Δεν είναι λίγες οι φορές, που στην καθημερινότητα αντικρίζουμε, ψυχολογικά «δίδυμους» χαρακτήρες, οι οποίοι κινούνται με ταχύτητα φωτός σε τελείως διαφορετικές επιλογές και καταφέρνουν να συζεύξουν την αντίθεση μέσα τους κάτω από τα πενθηφόρα στέφανα μιάς νεκρικά θλιμμένης  αξιολόγησης, ασυμβίβαστων στάσεων ζωής. Από το μικρό παιδί που θέλει να γίνει πιλότος, αλλά αρνείται πεισματικά να σταματήσει το παιχνίδι για να ασχοληθεί με την μελέτη που θα το βοηθήσει στο στόχο, ως τον κατασταλαγμένο ενήλικα που επιλέγει έναν άνθρωπο για τη ζωή του ενώ επιδιώκει παράλληλα και μετά μανίας την ύπαρξη και άλλων προσωπικών σχέσεων στη ζωή του, δύναται κάποιος να αντικρίσει ένα πολυσχιδές περιβάλλον αντιθετικών επιλογών, που γεννούν σταθερά, σε κάθε μέσω συνετό νου, πλήρη απογοήτευση. Ο άνθρωπος βολεύεται στο να πράττει κατά βούληση, όμως ποτέ δεν αναζήτησε, ποια είναι τα όρια της βούλησής του. Αν κάποιος θέσει τον εαυτό του στην αναζήτηση αυτών των ορίων, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ότι, μπορεί να έχει όποια μορφής και έκφρασης βούληση επιθυμεί, υπό την λογική όμως πως δεν μπορεί να αμαυρώσει την βούληση, του όποιου άλλου ανθρώπου. Κατ’ ουσία δηλαδή, τα όρια της βούλησης ταυτίζονται με τα όρια της πραγματικής ελευθερίας του Προσώπου.

Όταν η μελέτη επί του φαινομένου, βρίσκεται αντιμέτωπη με ανθρώπους αντιθετικά «δίδυμων» συμπεριφορών, το χειρότερο που μπορεί να κάνει είναι να αναζητήσει το «Γιατί;» της απορίας, γι’ αυτό που αντικρίζει. Αντίθετα ένα ουσιαστικό «Γιατί;» υπαρξιακής διερεύνησης, λύνει το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος και του παραγόμενου μυστηρίου μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Αυτή η θέση, σε μια πρώτη οπτική, φαντάζει ως χαλαρή αντιμετώπιση αναζητήσεων. Στην πραγματικότητα όμως, αποτελεί ένα δίστομο ξίφος πνευματικής βεβαιότητας, χωρίς κανένα εγωιστικό κέντρο.

Το «Γιατί;» της απορίας, γεννά ερωτήσεις στην αναζήτηση όπως: «Γιατί, ο κ. Τάδε, συμπεριφέρεται έτσι;», «Γιατί, ζει στο ψέμα του;», «Γιατί, βιώνει στην απάτη του;», «Γιατί, επιλέγει αναξιοπρέπεια;»,  «Γιατί, επιλέγει να παραμένει ανελεύθερος, χωρίς φτερά;», «Γιατί, φοβάται να δει την αλήθεια;», «Γιατί, βιώνει μια κατασταλαγμένη ανασφάλεια;», «Γιατί, λειτουργεί σπασμωδικά στη ζωή του;», «Γιατί, γελάει στον κόσμο, ενώ μέσα του κλαίει;», «Γιατί, πονά διαρκώς;», «Γιατί, θέτει τις λύσεις στη σειρά και τα προβλήματα τα αφήνει  "σωριασμένα" εμπρός του;». Και άλλα τέτοια πολλά!

Αντίθετα, το «Γιατί;», της υπαρξιακής διερεύνησης στην αναζήτηση, γεννά ερωτήσεις όπως: «Γιατί, ο κ. Τάδε βρίσκεται σε διαρκές πέλαγος αναζητήσεων;», «Γιατί, δεν βολεύεται στη ζωή του;», «Γιατί, το πρότυπο ζωής που έχει καθορίσει, απέχει από την ουσία της πραγματικότητας;» «Γιατί, βρίσκεται σε ακανθώδεις πορείες βίου;», «Γιατί, ως πρόσωπο άλλοτε σκοτίζεται και άλλοτε φωτίζεται με ακρότητα;», «Γιατί, εμφανίζεται δυναμικά και αποσύρεται δυναμικότερα;», «Γιατί το Εγώ του, κινείται ανομοιόμορφα ανάμεσα στο υπέρ-Εγώ και στο ουκ-Εγώ;», «Γιατί, η ανάγκη για την λύση της ανάγκης, είναι πιο αναγκαία από την ίδια την επίλυση;», «Γιατί, ο Ορίζοντας αυτού του ανθρώπου, είναι πάντα πιο πέρα από το σημείο που εφάπτεται ο Ουρανός και η Γη του;», «Γιατί, η απόλαυση αναζητάται σε μια λανθασμένη ηδονιστική παρωδία;», «Γιατί, έχουν εμπλακεί στην λογική του, οι όροι Νους, Λογική, Ψυχή, Καρδιά;», «Γιατί πάντα το “θέλω” είναι πέρα από το ίδιο το ‘’θέλω’’;», «Γιατί, στο ‘’δεν θέλω’’, βαραίνει πιο πολύ το ‘’δεν’’;», «Γιατί, το Πρόσωπο, το Άτομο, το Εγώ, η Ύπαρξη, αποτελούν μέσα του, ενιαίο αδιαχώριστο και αδιάκριτο σύνολο;», «Γιατί, η Βούληση ταυτίζεται με την εναλλαγή της ψυχολογίας του;», και τέλος, «Γιατί δεν μπορεί όλα αυτά να τα Δει και να τα Ερμηνεύσει;»

Μελετώντας την αντιθετικότητα ενός ανθρώπου στο πεδίο των επιλογών, των αντιλήψεων και των πράξεων του, το «Γιατί;» της απορίας  μας υποβιβάζει τόσο το περιεχόμενο της ίδιας της μελέτης όσο και εμάς τους ίδιους ως Πρόσωπα, που αναζητούν σοβαρά συμπεράσματα. Αντίθετα, το «Γιατί;» της υπαρξιακής διερεύνησης, μας προάγει, τόσο στο αποτέλεσμα υγιών συμπερασμάτων, όσο και στο αποτέλεσμα της πνευματικής μας αναγωγής στο επόμενο σκαλί της κλίμακας προς την ολοκλήρωση.

Η μελέτη με το «Γιατί;» της απορίας, το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να γένει πρόξενος πρόσθετων προβλημάτων. Τούτο γιατί πολύ λογικά, προκαλείται η αντίδραση του υποκειμένου, που αμυνόμενο στο κάθε διερευνητικό βλέμμα, επαναστατεί και αντιδρά πολλές φορές με ακρότητα. Οι απειλές, οι προσβλητικές καταδείξεις, η προσπάθεια έκθεσης των άλλων, οι εγωιστικές εμμονές, οι ψυχεδελικές αντιδράσεις, οι πεισματικές προτάσεις επιθυμιών, οι ενστικτώδεις ενέργειες, η απάλειψη κάθε μορφής αιδούς, η εξάλειψη κάθε αναστολής, είναι κάποια από τα φαινόμενα του ανθρώπου που αντιδρά, αν τον θέσουμε διερευνητικά απέναντι. Έτσι, αντί να υπάρξει αποτέλεσμα, συμβάλουμε στην υπαρξιακή απογύμνωση και στον υπαρξιακό μηδενισμό του «δίδυμου» ανθρώπου που βιώνει, μια ψευδή πραγματικότητα. Συμβάλουμε δηλαδή στην υπαρξιακή τελμάτωση του άλλου, εκμηδενίζοντας κάθε προοπτική ανάκαμψης.

Οφείλουμε λοιπόν, να εμμένουμε και να επιλέγουμε αυτό το επώδυνο αλλά ακέραιο δεύτερο «Γιατί;». Εκτός αυτού, μόνο μέσα από την διερεύνηση του «Γιατί;» της υπαρξιακής διάστασης, αποδεικνυόμαστε ως Πρόσωπα χρήσιμα στον άνθρωπο της αντιθετικής «δίδυμης» συμπεριφοράς με την προοπτική της ενέργειας, που ενδεχομένως να βοηθήσει στην επίλυση της συμπλεγματικότητας που ενυπάρχει σ΄ αυτόν. Και αν τυχόν δεν βοηθήσει τουλάχιστον δεν θα βλάψει περισσότερο!

Ο άνθρωπος της «δίδυμης» αντιθετικής συμπεριφοράς, υποφέρει και πάσχει. Ζει στην αβεβαιότητα των επιλογών του και κινείται στην ανασφάλεια της καθημερινότητάς του. Είναι ο κουρασμένος συνάνθρωπος, που λειτουργεί έτσι, γιατί ένα σύνολο άλλων βουλήσεων τον ανάγκασαν να αποσύρει τα όρια της δικής του βούλησης, ώστε να χωρέσουν στη ζωή του όλοι οι άλλοι. Αυτή είναι και η κύρια αδυναμία, παραγόμενη από ισχυρή ευαισθησία, που οδηγούν τον άνθρωπο να αφαιρεί πολλές φορές τη Ζωή από τη ζωή του, χάριν των όποιων καταστάσεων. Ο «δίδυμος», είναι ο καλός και άριστος των αναζητήσεων, που αδυνατεί να σταθεί στο τεντωμένο νήμα της κατηγορηματικότητας και της σταθερότητας της στιγμής. Αδυνατεί από φόβο, μήπως και χάσει τον τοίχο που έχει υψώσει στην ψυχή του, για να κρύβει τα όνειρα που δεν υλοποιήθηκαν, τις ανάγκες που δεν καλύφθηκαν, τα πετάγματα που έχασαν τα φτερά τους, το χάδι που δεν βρήκε ποτέ το παιδικό κεφάλι, την κοινωνική φόρμα που αναγκάστηκε να ενδυθεί, την αθωότητα που πεισματικά μένει ακέραια και αυθεντική, την υγεία που πασχίζει να σώσει μόνο τον άλλον, τις Θερμοπύλες που επέπεσαν στα νερά της μοναξιάς του.

Ο άνθρωπος της «δίδυμης», συμπεριφοράς είναι ο δικός μας άνθρωπος. Αυτός, που έμαθε να κινείται στην αρρωστημένη διαφορετικότητα, γιατί όταν του κράτησαν το χέρι, δεν του έδωσαν να καταλάβει πως ξεχωρίζει, γιατί έχει ένα μοναδικό χέρι στον κόσμο. Είναι αυτός, που όταν κοιτάζει τις Ανατολές στη μοναξιά του, εμείς επιμένουμε να βλέπουμε την Μοναξιά, χάνοντας την Ανατολή του. Είναι αυτός που εκπαίδευσε τον εγωισμό του για να ανταποκρίνεται στην σκληρότητα της συμπεριφοράς που βιώνει. Ο «δίδυμος» άνθρωπος καθορίζει την αξιοπρέπεια του με κριτήριο το δάκρυ, που δεν φαίνεται και την ανάσα, που βασανίζει. Έχει την δυνατότητα να στέκεται στο κύμα και να ονειρεύεται στεριές, γιατί έτσι καλύπτεται υπαρξιακά. Είναι ο άνθρωπος που στα μάτια μας φαίνεται διπρόσωπος, ενώ στην πραγματικότητα έχει ένα και μοναδικό Πρόσωπο …μοναδικά κρυμμένο.

Αυτός ο άνθρωπος φαίνεται απογυμνωμένος. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι. Σαν βρεθεί στο δρόμο σας, μην πάρετε πέτρα γα να του ρίξετε και αν δεν μπορείτε να κάνετε κάτι άλλο, σταθείτε και χαμογελάστε με το πιο ζεστό χαμόγελο της ψυχής σας, αφήνοντάς τον να περάσει. Αν μπορέσει έστω για λίγο να κατανοήσει τη ζεστασιά σας θα μείνει εκεί και θα έχει λυτρώσει τον εαυτό του και εσάς, γιατί πλέον θα είναι Υπαρξιακή Οντότητα. Αν δεν το κατανοήσει, θα προσπεράσει και θα έχει ένα ακόμα εφόδιο για να πορευθεί στην όποια επιλογή του, χωρίς την δική σας μομφή, φθάνοντας ίσως κάποτε εκεί που πραγματικά ήθελε, σαν ξεκίνησε την Οδύσσεια του. Τα συμπεράσματα και η αλήθεια στην πορεία αυτή, έρχονται αβίαστα στο χρόνο που πρέπει, γιατί… κάτω από τον ήλιο ΤΙΠΟΤΑ δεν παραμένει κρυφό….

B.A. Γκρίλλας

15/03/2011